þriðjudagur, júlí 18, 2006
Sólrún sviplausa...
Fjarlægðin gerir fjöllin blá og Sólrúnu sætari..... En við vitum öll að þegar nær er komið þá eru fjöllin í rauninni grá og Sólrún bara ósköp venjuleg, alveg eins og alltaf...
Ég geri ekki ráð fyrir að margir skilji spekina hér að ofan. Enda er hún ekki rituð til þess!
Það er rosalega móðins nú á gervihnattaöld þegar allt er að fara andskotans til að reyna að finna sitt innra sjálf, ná tengslum við það og öðlast hugarró.
Að sjálfsögðu er ég ein af þeim sem eltist við innra sjálfið en ytra sjálfið skiptir mig líka töluverðu máli. Að finna mitt ytra sjálf hefur lengi verið áhugamál mitt. Hvaðan það kemur og hversvegna enginn kann á því skil. Að líkjast einhverjum gera flestir, nema ég. Ekki er ég lík móður minni þó að það segi margir og ekki er lík föður mínum enda segir það enginn.
Þessvegna notaði ég tækifærið þegar ég fór á Þingeyrina mína um daginn og skoðaði gamlar myndir eins og vindurinn. Þá var ég með myndir af mér á nokkrum aldurskeiðum við höndina og bar þær saman við myndir af hinum ýmsustu ættingjum. En allt kom fyrir ekki, enginn var svipurinn og ég var að uppgjöf komin þegar ég skröltist upp á loft heima hjá afa. Þar var þessi virðulega fjölskyldumynd og hvað haldiði að mín hafi fundið þar á honum Sigurlína afabróður?! Hvorki meira nér minna en eitt stykki nef! mitt nef! Það fór honum ósköp vel þetta nef, enda karlmannsnef. Það fer hinsvegar ekki eins vel þegar það er búið að klessa því á mig! En ég fann til léttis, fannst ég loksins komin í fjölskylduna eftir að hafa verið sviplega utanveltu....
Annars þá fyllist ég alltaf af gífurlegri ættjarðarást og landsbyggðarþrá þegar ég kem í Dýrafjörðinn. Samt á ég í raun þar enga ættjörð, ekki beint. Þó að írskir þrælar hafi sloppið úr haldi á landnámsöld, numið land í Dýrafirði, byggt þar bú, nefnt það Kjaranstaði og fjölgað sér svo í nokkar aldir þar til úr varð faðir minn rauðhærður og freknóttur, þá hef ég sjálf aldrei búið í Dýrafirðinum. Ég tengdist firðinum þó órjúfanlegum böndum þegar ég eyddi sumrunum þar hjá ömmu minni og stundum afa líka. Hjá ömmu fékk ég súkkulaðikex og kókópöffs sem hún keypti bara fyrir mig, þar stundaði ég líka garðrækt og átti mitt eigið blómabeð. Hjá afa fékk ég kleinur og appelsín. Hann samdi fyrir mig vísur og fléttaði á mér hárið. Þetta voru góðar stundir og ég geymi þær vel. Þegar ég verð rík ætla ég að kaupa mér hús á Þingeyri!
Fjarlægðin gerir fjöllin blá og Sólrúnu sætari..... En við vitum öll að þegar nær er komið þá eru fjöllin í rauninni grá og Sólrún bara ósköp venjuleg, alveg eins og alltaf...
Ég geri ekki ráð fyrir að margir skilji spekina hér að ofan. Enda er hún ekki rituð til þess!
Það er rosalega móðins nú á gervihnattaöld þegar allt er að fara andskotans til að reyna að finna sitt innra sjálf, ná tengslum við það og öðlast hugarró.
Að sjálfsögðu er ég ein af þeim sem eltist við innra sjálfið en ytra sjálfið skiptir mig líka töluverðu máli. Að finna mitt ytra sjálf hefur lengi verið áhugamál mitt. Hvaðan það kemur og hversvegna enginn kann á því skil. Að líkjast einhverjum gera flestir, nema ég. Ekki er ég lík móður minni þó að það segi margir og ekki er lík föður mínum enda segir það enginn.
Þessvegna notaði ég tækifærið þegar ég fór á Þingeyrina mína um daginn og skoðaði gamlar myndir eins og vindurinn. Þá var ég með myndir af mér á nokkrum aldurskeiðum við höndina og bar þær saman við myndir af hinum ýmsustu ættingjum. En allt kom fyrir ekki, enginn var svipurinn og ég var að uppgjöf komin þegar ég skröltist upp á loft heima hjá afa. Þar var þessi virðulega fjölskyldumynd og hvað haldiði að mín hafi fundið þar á honum Sigurlína afabróður?! Hvorki meira nér minna en eitt stykki nef! mitt nef! Það fór honum ósköp vel þetta nef, enda karlmannsnef. Það fer hinsvegar ekki eins vel þegar það er búið að klessa því á mig! En ég fann til léttis, fannst ég loksins komin í fjölskylduna eftir að hafa verið sviplega utanveltu....
Annars þá fyllist ég alltaf af gífurlegri ættjarðarást og landsbyggðarþrá þegar ég kem í Dýrafjörðinn. Samt á ég í raun þar enga ættjörð, ekki beint. Þó að írskir þrælar hafi sloppið úr haldi á landnámsöld, numið land í Dýrafirði, byggt þar bú, nefnt það Kjaranstaði og fjölgað sér svo í nokkar aldir þar til úr varð faðir minn rauðhærður og freknóttur, þá hef ég sjálf aldrei búið í Dýrafirðinum. Ég tengdist firðinum þó órjúfanlegum böndum þegar ég eyddi sumrunum þar hjá ömmu minni og stundum afa líka. Hjá ömmu fékk ég súkkulaðikex og kókópöffs sem hún keypti bara fyrir mig, þar stundaði ég líka garðrækt og átti mitt eigið blómabeð. Hjá afa fékk ég kleinur og appelsín. Hann samdi fyrir mig vísur og fléttaði á mér hárið. Þetta voru góðar stundir og ég geymi þær vel. Þegar ég verð rík ætla ég að kaupa mér hús á Þingeyri!
